نذر فرهنگی یا ریاکاری از جنس فرهنگی!؟

در اولین روز های شغل جدیدم به عنوان روابط عمومی در مهر ماه 1400، یکی از کتابخانه های عمومی قم که در مناطق کم برخوردار شهر واقع شده، دورهمی با حضور اعضای کودک و نوجوان و یک نویسنده شناخته شده کودک و نوجوان ترتیب داده بود. آنطور که کتابدار می‌گفت، نویسنده نذر فرهنگی داشت و از کتابخانه درخواست کرده بود که چنین برنامه ای ترتیب دهند تا بهانه ای باشد برای اهدای کتاب هایش به کودکان و کمی هم آموزش نویسندگی.

همه چیز عالی بود. برنامه در پارک کنار کتابخانه و در چمن برگزار شد. اینطوری دیگر نگران پروتکل ها و کرونا هم نبودیم و در فضای باز و هوای خوب این روز ها همه چیز خوب بود. تعدادی از بچه ها نمایش اجرا کردند و تعدادی هم سرود خواندند. برخی از خانواده ها هم آمده بودند و کار های بچه هایشان را می دیدند. در این میان دختری به نام ثنا که 5 سال بیشتر نداشت و زیبا و دوسداشتنی هم بود، شعر خواند. نویسنده که نام دختر خودش هم ثنا بود، مثل بقیه از شعر خوانی دخترک خوشش آمد و بعد از برنامه از من خواست تا عکسی به یادگار از او و ثنا بگیرم.

تا اینجای ماجرا همه چیز عادی بود. در دلم نویسنده و کار امروزش را ستایش می کردم. حضور افتخاری در بین کودکان و اهدای کتاب و خوشحال کردنشان ستودنی بود. در پایان برنامه از ایشان تشکر کردیم و ایشان هم از من خواست که عکس های برنامه را برایش بفرستم.

فردای آن روز در دفترم مشغول نوشتن گزارش یک برنامه بودم که کتابدار همان کتابخانه عصبانی و برافروخته تماس گرفت و ماجرایی را برایم تعریف کرد که باورش برایم سخت بود. نویسنده عزیز و دوس داشتنی و انسان دوستمان کاری کرده بود که همه اجر و ثواب کارش را زیر سوال می برد. ماجرا این بود که جناب نویسنده پس از برنامه عکسی از خودش و ثنا در شبکه اجتماعی گذاشته بود و در کپشن نوشته بود: من و یکی از کودکان فقیر پایین شهر!

خوشبختانه خیلی زود کتابدار ما عکس را دیده بود و تماس گرفته بود و حسابی جناب نویسنده را مورد عنایت قرار داده بود و او هم فوری عکس را پاک کرده بود. بعد از اینکه این ماجرا را شنیدم تا ظهر تمرکز و اعصابی برایم نماند. مانده بودم که یک نویسنده با 90 کتاب و کلی ژست مذهبی چطور می تواند اینگونه رفتار کند؟ اگر خانواده یا اطرافیان آن کودک عکس را می دیدند چه حسی پیدا می کردند؟ اصلا چرا باید به خودمان اجازه بدهیم عکسی را بدون اجازه در فضای مجازی منتشر کنیم؟

 

پی نوشت: عکس از بخش کودک کتابخانه مرکزی قم