گنجوری در زمانی نه‌چندان دور به كتابداری خزانه‌های ارزشمند كتاب در سرزمین ایران اطلاق می‌شد. نهادی مهم در قلب دربار كه از آن به خزانه‌ی اصلی یاد می‌شد. گنجوران یا كتابداران نیز هریك در فضای این خزانه‌های وسیع به ثبت و ضبط كتب مشغول بودند و اگر پادشاه یا برخی از خاصان دربار به كتابی نیاز داشتند، برایشان فراهم می‌آوردند. این گنج‌خانه بایستی از دیدگان محفوظ می‌بود و از مصالحی متفاوت بنا می‌شد. چرا كه رطوبت و حرارت، خشكی و گرمی و سردی، همه و همه بر كتاب‌های نفیسی كه در آن گردآمده بود اثر می‌گذاشتند. به همین دلیل بود كه كتابخانه در جایی بنا می‌شد كه سال‌ها بلكه قرن‌ها مستحكم و استوار بماند. در روایت زیر، ابن ندیم كتاب‌شناس قرن چهارم از قول ابومعشر و به نقل از کتابی به نام اختلاف‌الزیجات(قرن سوم) از اهتمام بزرگان ایران‌زمین برای نگاهداری کتاب‌ها در بهترین کتابخانه‌ها می‌گوید. ابن ندیم، کتاب‌شناس و کتابداری بزرگ، در انتهای این روایت، تجربه‌ی خود را از مواجهه با برخی بازمانده‌های این گنجینه‌ای که ابومعشر از آن یاد می‌کند می‌گوید.
